Żywot św. Wawrzyńca

Kiedy w 257 roku, św. Sykstus został papieżem ustanowił św. Wawrzyńca diakonem. Jemu też powierzył troskę nad skarbcem Kościoła i troskę o ubogich.

Był to czas prześladowań chrześcijan przez cesarza Waleriana. Uwięziono papieża Sykstusa. Przed swą męczeńską śmiercią polecił on diakonowi Wawrzyńcowi rozdzielić skarby Kościoła wśród biednych.

W 258 roku prefekt Rzymu rozkazał wydać Wawrzyńcowi skarby Kościoła. Ten zaś zgromadził biednych mówiąc: ? Oto są skarby Kościoła. Oni przemieniają nasze jałmużny na skarby nie ginące.? Wtedy św. Wawrzyńca poddano torturom, przypalając jego ciało na rozpalonej kracie. Męczennik zniósł mężnie cierpienia modląc się o nawrócenie Rzymu.
Nad jego grobem w IV w. cesarz Konstanty Wielki zbudował bazylikę.

Ogniem palony, lecz mężnego ducha, 
Zwalczył odważnie lęk przed płomieniami, 
Pragnął on bowiem z całej głębi serca 
Wiecznego życia. 
Wszedł więc do nieba uwieńczony chwałą 
Świętych aniołów otoczony chórem, 
Aby do Boga wznosić swe modlitwy 
Za grzesznikami. 
Z wielką pokorą prośmy męczennika, 
Aby nam wszystkim przyniósł wyzwolenie 
Z żaru pokusy i brzemienia winy, 
A wiarę wzmocnił?.

Miłosierny Boże, z gorącej miłości ku Tobie święty Wawrzyniec wiernie służył ubogim i odważnie poniósł męczeństwo. Spraw, abyśmy miłowali to, co on miłował, i wypełniali to, czego uczył. Amen.